Dünlük

Bu sabah yağmur yağarken bulutların arasından güneşi gördük. Sıcacıktı.  Gözde ise tanrıdan söz ediyordu. Güneş konuşsa tanrı hakkında neler söylerdi diye düşündüm ve bu şiiri yazdım. Işık ben karanlık ben Isıtan ben soğutan ben Yine de görmüyorsunuz Yaşatıyorum öldürüyorum Parçalıyorum birleştiriyorum Yine de anlamıyosunuz. Yürüten ben götüren ben Uçuran ben yüzdüren ben Yine de farketmiyosunuz Biraz İtsem donarsınız Azıcık Çeksem yanarsınız Yine de tanrı ararsınız.

Rüyamda yanmış bi ormandayım. Her yer kapkara. Soguk bi rüzgar esiyor. Birden Frankeştay' nın yaratığı karşımda dikiliyor. Etrafa bakıyorum aynısından onlarca var. Yavaşça yürümeye başlıyorum. Onlar da takip ediyorlar. Biraz hızlanıyorum bu defa sapık filmindeki katili görüyorum. Onlarda çoğalıyor. Hızlanıyorum. Cinler, eciniler, öcüler de peşime takılıyor. Bi mezarlığa varıyorum ama mezarlardan çıkan zombiler var. Topukluyorum. Vampirler, kurt adamlar cadılar, uzaylı alienlar, predatörler, orklar, troller, sauronlar, sarumanlar,  Frediler hatta katil bebek çaki ve çakinin gelini de peşime takılıyor. İsmini sayamadığım tüm korku karakterleri arkamdayken bir sarayın bahçesine varıyoruz.  Kapıdakiler bağırıyor "Koş koş ha gayret sık dişini! Gel bize katıl bize!" Koşuyorum onlara yaklaştıkça ne göreyim meğer saray Beştepe' ymiş.  Bi an düşünüyorum nereye koşsam acaba?  Hangisi daha az tehlikeli diye bi hesap yapıyorum ve yaratıkları daha güvenli bulup onlara