Dünlük

Başlıkdaki cümleyi, yolda bulduğum karton koliyi söküp arkasına yazdım. Anlamı, işimi geri istiyorum. Tanıdıklara "Artık umudumu turistlere bağladım diyorum." gülüyorlar. Destekçim Yüksel öğretmen geldi yazının uzaktan okunamadığını söyleyerek boyayı alıp kalınlaştırdı. İki suriyeli çocuk geldi. Onlarla ilgilenirken polisler kızgınca geldiler. Süre vermeden kaba davranıp hakaret ederek götürdüler. Onlara işini isteyen öğretmeni götüremeyeceğiniz günler de gelecek dedim. Kabahatlerden para cezası kestiler.

Nuriye, Semih ve Acun' un birlikte mutlu bir fotoğrafını özel bir program ile boyama sayfasına dönüştürdüm. Alana yapıştırdım. Gençler çabucak boyadılar. Onlar boyarken ben anlattım. Bazıları benim okulumdan mezun olanlardı. İlgiyle dinlediler. Bu haksızlığı unutmayacaklar. Basın yoktu. Olsundu. Gençlerin ilgisi yeter. Bir buçuk saat sonra mübarekler geldi. "Kaldır" dediler çocuklar bitirmek üzereyken.  Beni götürmeyeceklerdi. Onlara " Bitmek üzere  olduğunu söyledim." beklediler. Çocuklar da ben de gayet sakindik. Polislerde öyle. Toplarken polisin birine "siz de bir köşeyi boyar mısınız dedim." Neden?" dedi yaşı büyük olan. "Yıllar sonra iyi niyetli olduğunuzu ve beni kırmayarak boyadığınızı bu resme bakıp anlatıcam." dedim. "İyi niyetli olduğumuzu biliyorsun zaten. Yardım ve yataklıktan ceza almayalım." dedi. Topladım eve geldim. Yazarken düşünüyorum da polisler beni tanıyorlar. Ben de onları. Kişilik özelliklerini bile öğ

Dünlük yazmıyorum. Çünkü canım yazmak istemiyor. İstemeyince yazarken de okurken de sıkılıyorum. Bu gün resimlerden de anlaşılacağı gibi halkımızın Nuriye ve Semih için bir şeyler çizmesini sağladım. Yaklaşık üç saat kadar kaldım. Polis bu hafta yoktu. Merak ediyorum da sebebini hiç bir zaman öğrenemeyeceğim. Sorarım ama verilecek cevaba inanmak ne mümkün?  Bu hafta boyunca Antep Ses ten ihraç edilen sağlık emekçisi arkadaşım Murat alanda benimle birlikteydi. Cana yakın iyi bir arkadaş. Gelen geçenler Nuriye ve Semih için bence yılın resmini çizdiler. Orjinali bende. Paha biçilemez. Picaso değil halkaso tablosu. yaklaşık üç saat sonra hava kararınca tabloyu yerden kaldırırken yüzü tanıdık biri geldi kucağında şirin bir kız bebek ile. Ona anlattım. Arkadaşlarımın suçsuz yere tutuklandığını. Bakanın, onlar hakkındaki terörist ithamının avukatların sicil raporlarını paylaşması ile boşa çıktığını. Kendiminde "parmağımla gösrerek" şuradaki okuldan yaklaşık altı ay önce hiçbir ya

 Dün Semih ve Nuriyenin tutuklanmasının 2. günüydü. Savcının akla mantığa sığmayan suçlamaları ile dhkpc örgüt üyeliği gerekçesi ile tutuklandılar. İçişleri Bakanı onları terörist ilan etti. Bakana bakınca giyimi kuşamı yerinde, sakin ve anlaşılır konuşan, halkın dinleyince "ooo bu adam doğruları konuşuyor valla" diyeceği bir algı oluşuyor. Keşke öyle olsaydı. Doğru konuşmuyor. Bu gün Avukatlar internette paylaştı. Adli sicilleri temiz. Suçlamalardan beraat etmişler.   Mademki adalet yok belki bulurum diyerekten aramaya başladım. Hükümetin yaptırdığı adalet saraylarında olmadığını bildiğimden ya sokaktadır yada halkın vicdanındadır diye düşünüp attım kendimi sokağa. B aktım bulamıyorum iki büyüteç aldım gelenden geçenden yardım istedim. "adaleti kaybettim gördünüz mü?" diye sordum. Sağolsun çok yardımcı oldular. 

Bir haftadır Ankara'dayım. Geceleri Yükselde direniş alanını, ateşi ve çiçekleri, türküler ve marşlar ile koruyoruz. Nuriye ve Semih' in açlık grevi gündeme oturduğundan hukuksuz vicdansızlar, ısınmak için yaktığımız ateşi bahane ederek saldırıyor. Geldiğimden beri dün gece hariç her gece gözaltı yapıyorlar. Ama bitmiyoruz. Veli Saçılık' ın annesinin dediği gibi "Daha çok çoğalacağız, daha çok çoğalacağız.". Gecede üç dört defa saldırıyorlar. Her saldırıda bazılarımızı götürüyorlar. Her saldırıdan sonra ateşi yeniden yakıyor kalanlarımız. Çiçekleri götürüyorlar. Yeni çiceklerle dolduruyor ziyaretçilerimiz. Öğrencim Melisa da desteğe geldi. Çayları ikram ediyor. Ziraat fakültesi öğrencisi. Onunla gurur duyuyorum. Direniş öğrenci ile öğretmeni birleştiriyor.