Dünlük

Sakin Yaşam Doksan altı yılı Eylül ayıydı.  Adıyaman'ın Gerger İlçesine altmış yeni öğretmen tayin olmuştuk. Gerger, yaklaşık iki bin nüfuslu, doğal güzellikler içinde bir ilçedir. İnsanları saygılıdır. Maaşlarımızı henüz almamıştık ama bakkalar veresiye alışveriş yaptırıyordu. Biz utanıyorduk onlar ise ısrar ediyordu. Yaklaşık on kadar bakkal dükkanı vardı. Üniversitede alıştığımız hızlı şehir hayatını  bir günlüğüne yanımızda getirmiş ve çarşıda hareketlilik oluşturmuştuk. Ayrıca köy minibüslerine yetişmek için de acele ediyorduk. Caddenin köşesinde bir çay ocağı vardı.  Bir ara gözüm çay ocağında oturan iki gence takıldı. Kıyafetlerinden memur oldukları belli oluyordu. Yaşları bizden üç beş yaş büyük gösteriyordu. Hata bir tanesini kendime benzetim. Çok sakindiler.  Gülümseyip çaylarını yudumluyorlardı. Sanki zaman onlar için yavaş işliyordu.  O gün altmış acemi heyecanlı öğretmen gecenin karanlığında köylerimize vardık. Zamanla üniversitedeki hızlı kent yaşamı yerine sa

Nasıl Yapmalı' nın ilk bölümünde bunun nasıl verilmesi gerektiğini yazdım. Toplumu değiştirmek isteyenler olarak İsteğimizin bizim olduğundan emin olmalıyız. Belkide bizim değil. Böyle istememiz sağlanmış olabilir. Tarih bize halkların  düşmanlaştırılabildiğini  gösterdi.  İstemediğimiz halde savaştırılmamız isteklerimiz ve hayallerimizin özgür olmadığının göstergesidir. Kendisi kapitalist yaşayıp başkalarının yanlış yaşadığını anlatan, kişi sayısında artış var. Harekete geçemeyen sadece konuşmaktan ibaret insanlar, kölelik düzeni kurucularının sevdiği muhalif insan modelidir. Kendimin ve sevdiklerimin böyle olması en büyük korkularımdan biridir.  Nasıl yaşamak gerektiğini anlatan çok insan var. Yaşayan ise yok gibi. Anlatmayı, yazmayı ve eleştirmeyi bırakıp yaşamalıyız.    Tecrübelerim ve deneyimlerim sözlü ve yazılı anlatımın nadiren davranış değişikliği oluşturduğunu gösterdi. İnsanların yaşamlarını değiştirmelerini istiyorsanız bilgilerinizi konuşarak ve yazarak vermek yerine y