Moralsiz de dikildim.

Dün Moralim kötüydü. Son günlerde hep kötü zaten. İşimi hukuksuzca elimden alanlara karşı eyleme çıkacaktım. Sobayı tutuşturdum. Dövizi sobanın yanında yazmak iyi oluyor. "İşimi, Öğrencilerimi Geri istoyorum." Yazdım. Hava soğuk olduğundan mıdır, eyleme çıkmak istmeyişimden midir ayaklarım geri geri gidiyordu. Önce kıyafetimi beğenmedim, sonra rüzgarı fazla buldum. Bisikletle gidecektim. Strafordan dövizi taşıyamayacağımı düşündüm. Ayakkabılarımın biraz ıslak oluşu da dahil her şey olumsuzdu. Sonra "Doğru yu yapmak zordur" ilkem aklıma geldi. Yanlış kolaydır, çabuktur, gösterişlidir. Doğru ise ya hiç görünmez ya da kirli, pejmurde, görünür. Yanlış hemen mutluluk verir, doğru ise zamanla. Yanlış kahkaha attırır. Doğru sessizce mutlu eder. Bunlar tecrübelerim sonucunda ulaştığım düşünceler. Böyle düşünüce bir güç geldi. Yürüyerek belediye meydanına geldim. Yer soğuk olduğundan dikilmeye başladım. (Babam eylemime dikilmek diyor.) Öğrenciler geçtiler. Okuyup baş çevirenler ve çaktırmadan okumaya çalışanlar gördüm. İki kıza anlattım. "Ben yimi yıllık öğretmenim. İki yıl önce bir gece hukuksuzca işimden atıldım. Hükümeti dava ettim. İşten attıkları emekçiler için mahkemeleri kapadılar. Davalarımız avrupaya gitti. Ahim hukumete yargı kurumu olusturmasını önerdi. Hükümet kendi atadıkları insanlardan oluşan bi komisyon kurdu. İki yil oldu hala bi ses yok. Ne yapayım direnmekten başka çare bulamıyorum. Dinlediğiniz için teşekkür ederim." Tebessümle uzaklaştılar. Sonra bir çift geldi. Kadın çok ilgiliydi. "Sizin için ne yapabiliriz?" dedi. "Protestomu paylaşabilirsiniz." Dedim. Adımı ve okulumu yazdı. Yirmi dakika kadar dikildikten sonra emirle suç işleyenlerin gelme zamına yakın dövizimi yerde dikili taşlara yapıştırdım ve ayrıldım. İşi onuru hakkı için dikilene bin selam.